Sinds april 2023 zijn er veel Soedanese vluchtelingen in Aswan. We proberen hen te helpen met de eerste levensbehoeften zoals eten en drinken, slaapplekken en indien nodig medische zorg. Vandaag was het zo’n dag met extra dokters en verpleegkundigen, speciaal georganiseerd voor de vluchtelingen uit Soedan. Ik ben gevraagd om tijdens de lunchpauze van de artsen diabeteseducatie te geven. De wachtkamer, met airconditioner (44 graden), werd vrijgemaakt voor de voorlichting. Er kwamen zo’n tachtig personen, vooral vrouwen.
Mei 2022 werden Sijda en Robin Wesselink-Groen voor een aantal jaar uitgezonden naar Zuid-Egypte door de Gereformeerde Zendingsbond (GZB), onder meer met als doel de verpleegkundige zorg te optimaliseren. Diabetesverpleegkundige Sijda richt zich met name op het opzetten van een opleiding voor verpleegkundigen. Ook geeft ze trainingen. Rob werkt in de gehandicapten- en ouderenzorg. In DiabetesPro doen ze verslag van hun verblijf.
Het viel me op dat veel mensen konden vertellen wat diabetes is. Ook hoe zij daar goed mee kunnen leven. Dit was een contrast in vergelijking met de Egyptische mensen. Tijdens een interactieve sessie merkte ik dat de aanwezigen goed op de hoogte waren van het glucoseverhogend effect van koolhydraten, toegevoegde suikers en fruit. Ze wisten dat daarvoor insuline nodig is.
Inmiddels zijn we ver gevorderd met de voorbereidingen van een apart verpleegkundig, poliklinisch spreekuur, naast het spreekuur van de internist. Samen met enkele verpleegkundigen en de internist hebben we een werkgroep diabetes opgericht. Hiervoor worden de gesprekskaarten van de NDF en foldermateriaal omgezet in het Arabisch.
We denken na over een traject waarbij we patiënten kunnen terugzien en diabeteszorg kunnen garanderen voor de langere termijn. Ook buigen we ons over de financiën. We zouden mensen die insuline gaan injecteren graag een glucosemeter mee willen geven. Maar hiervoor zijn de financiën helaas nog niet rond. Diabetesmaterialen zijn hier wel te koop maar omdat de mensen niet verzekerd zijn, moeten er keuzes worden gemaakt. Het dagelijks leven is door de hoge inflatie duur geworden. De keuze om dan toch maar geen glucosemeter aan te schaffen, is dan snel gemaakt.
Over drie weken willen we de eerste verpleegkundige diabetespolikliniek openen. We moeten nog wel wat goodwill kweken bij de andere artsen. Zij vragen regelmatig wat ik van plan ben te doen met een diabetespatiënt en waarom ik minstens dertig minuten nodig heb voor een consult.
Ondertussen gaat de zorg voor diabetespatiënten gewoon door. Zo werd afgelopen week Hatim opgenomen, een vijftienjarige jongen. Nog net op tijd, zodat geen IC-opname nodig was. De internist belde mij voor de eerste educatie. Toen ik ze ontmoette, was de familie nog in shock. Ze stelden vragen als: waarom overkomt dit ons en kan het nog overgaan? Deze vragen zijn zo herkenbaar. Ik ben de tweede dag teruggegaan en heb stap voor stap informatie gegeven. Hatim is een slimme jongen. Hij gaat vingerprikken en de insuline zelf injecteren. Over vijf dagen praten we samen verder over hoe hij zijn glucose zo goed mogelijk kan regelen.
