Toen ik verkering kreeg met mijn man Egon, spoot hij twee keer per dag. Net als zijn vader. Glucosewaarden werden gecontroleerd met een vingerprik. Zijn moeder zorgde dat het eten op gezette tijden op tafel stond. Daar werd nooit van afgeweken. Dit werd lastig toen Egon een baan kreeg als journalist. Op onverwachte momenten moest hij op pad om ergens verslag van te doen. Tot ergernis van zijn moeder want het was tijd om te meten, te spuiten en te eten. Egon benoemde nergens dat hij diabetes had. Hij spoot of controleerde nooit in bijzijn van anderen. ‘Daar word je op afgerekend’, was zijn gedachte. Bij zijn arts gaf hij aan dat de wisselende werktijden een struikelblok waren. Hierop werd besloten op een viermaal daags insulineregime over te stappen. Daarmee zou hij flexibeler zijn. 

‘Tot ergernis van zijn moeder want het was tijd om te meten, te spuiten en te eten’

Zijn ouders hadden hier wel moeite mee. De vertrouwde structuur leek te verdwijnen. Jaren hadden ze het eten afgewogen en gegeten op vaste tijden. Maar Egon kreeg door het viermaal daags spuiten, ruimte om te schuiven met eettijden. Dat was een verademing. Wij konden makkelijker met vrienden uit eten gaan en tijdens zijn werk kon hij eetmomenten aanpassen, als dat nodig was. Het heeft best wat overtuigingskracht gekost, maar op een gegeven moment stapte ook mijn schoonvader over op een viermaal daags insulineregime.

‘Als mensen er problemen mee hebben, dan kijken ze maar de andere kant op’

In 2012 kreeg onze zoon Noël ook diabetes type 1. We kwamen erachter dat de tijd niet had stilgestaan. We kregen veel nieuwe informatie en er waren veel nieuwe diabeteshulpmiddelen op de markt. Noël ging vrij snel na de diagnose over op een insulinepomp. Mijn schoonouders snapten er helemaal niets meer van. Hoe was het mogelijk om een boterham met hagelslag te eten op het moment dat hij daar zelf zin in had? Dat moest fout gaan! En ook de eerste glucosesensor vonden ze maar vreemd. Was dit wel nauwkeurig genoeg? Egon en Noël weten precies hoeveel Dextro ze moeten nemen bij een hypo en wachten dan af tot de bloedsuiker weer op peil is. Mijn schoonvader lost zijn hypo’s nog steeds op met suikerklontjes. Daar voelt hij zich het prettigst bij. Noël is altijd heel open geweest over zijn diabetes. Hij controleert en bolust waar anderen bij zijn. ‘Dit is wie ik ben’, redeneert hij, ‘ik heb hier niet voor gekozen. Als mensen er problemen mee hebben, dan kijken ze maar de andere kant op. Ik moet mij al genoeg aanpassen.’ Deze houding heeft ervoor gezorgd dat mijn man en mijn schoonvader er inmiddels ook zo in staan. Drie generaties diabetes heeft veel teweeggebracht binnen ons gezin. Maar wat is er de afgelopen decennia veel vooruitgang geboekt! Dat belooft nog veel voor de toekomst