‘Mocht ik niet wakker worden, dan heb ik geen insuline gespoten’. Deze woorden zal ik ook nooit meer vergeten, omdat het mijn kijk op eetstoornissen in combinatie met diabetes veranderde.
Zo’n tien jaar geleden liep een heel onzekere jonge vrouw mijn spreekkamer binnen. Ze had recent de diagnose diabetes type 1 gekregen en kwam om te leren over koolhydraten. Al snel merkte ik dat zij dagelijks meer tijd met voeding bezig was dan ik als diëtist. Ze kampte al jaren met een eetstoornis en was doodsbang voor mijn weegschaal en al mijn vragen over haar eetpatroon.
Aanvankelijk waren de gesprekken vooral informatief. Maar na verloop van tijd ging ze me steeds meer vertrouwen. Ik wilde haar niet de les lezen, maar helpen met haar diabetes. Pas veel later, ik denk wel zo’n twee jaar, was de ingang er om met haar te praten over haar eetstoornis en durfde ze uiteindelijk (alleen bij mij) op de weegschaal te staan.
Samen hebben we een plan opgezet om de voeding heel langzaam volwaardiger te maken, stapje voor stapje, één ding tegelijk. En we hadden een doel gesteld voor het gewicht. Na veel onderhandelen: streven naar een BMI van 18,5. Dit was 16,8.
Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ze een loophole had gevonden
Het opbouwen van de voeding leek eerst goed te gaan. De koolhydraten waren netjes terug te vinden in de uitdraai met de sensorgegevens en er volgde een forse verbetering van de diabetesregulatie. Maar toen volgde de weegschaal en was ze ‘te veel’ aangekomen. De drie volgende afspraken ging het nog goed qua voeding. Maar haar glucosewaarden waren dramatisch en ze was weer flink afgevallen. Wat was er veranderd?
Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ze een loophole had gevonden. Ze had ontdekt dat als ze geen insuline spoot, de koolhydraten niet goed werden opgenomen, met als gevolg dat ze niet aankwam. Ze vertelde dat als ze te veel had gegeten, ze geen insuline spoot en de bloedglucosewaarden bewust liet oplopen. Opnieuw probeerden we hierin een balans te zoeken, met nog kleinere stapjes en soms accepteerden we dat het op dat moment niet anders was. Het belangrijkste vond ik dat ze op de afspraken kwam en het vertrouwen had dat ze alles mocht en kon zeggen.
En toen zat ze opeens in de wachtkamer, huilend. Haar moeder had het briefje gevonden waarop stond: mocht ik niet wakker worden, dan heb ik geen insuline gespoten. Op dat moment besefte ik dat het anders moest. Ik heb het hele diabetesteam ingeschakeld en met kleine stapjes, met openheid en vertrouwen ging het langzaam beter. Nu acht jaar later is zij een mooie vrouw. Ze heeft het nog steeds soms moeilijk, maar de wil om door te zetten, is sinds de komst van haar dochtertje nog nooit zo groot geweest.
Simone Boer-van der Linden is redactielid van DiabetesPro. Ze werkte 12,5 jaar als diëtist bij het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam, gespecialiseerd in interne geneeskunde.
