Piep, piep, piep…ik draai me om richting mijn man Egon. Hij slaapt diep. Ik stoot hem aan om te zeggen dat zijn bloedsuiker te laag is. Na wat moeite wordt hij wakker. Ik spoor hem aan wat te eten. Ik rol op mijn andere zijde en hoop opnieuw in slaap te vallen. Iets wat vaak niet zo goed lukt.
Sinds Egon en ik bij elkaar wonen, zijn mijn nachten al onrustig. Toen hij zijn sensor nog niet had, werd ik meestal wakker omdat hij heel beweeglijk was in zijn slaap of omdat ik voelde dat zijn kant van het bed nat was van het transpireren. Soms was zijn bloedglucose dan al zover gezakt, dat hij behoorlijk wat moest eten. Hij bleef dan eten totdat zijn bloedsuikermeter aangaf dat zijn glucosewaarde weer steeg. Daarna viel hij als een blok in slaap. Ik daarentegen bleef nog een tijdje wakker. Ging het wel echt goed? Zijn slaapgedrag controlerend, probeerde ik de slaap weer te vatten. Maar in een diepe slaap komen, lukte niet meer.
‘Nadat zijn internist constateerde dat Egon hypo unaware was, kwam hij in aanmerking voor een glucosesensor’
Ik was er vaak redelijk op tijd bij. Zijn lijf gaf aan dat zijn bloedsuiker aan het dalen was. De symptomen waren toen nog duidelijk aanwezig. En ik was in mijn slaap blijkbaar alert. Ik functioneerde in die tijd eigenlijk als zijn sensor. Toen onze oudste zoon ook diabetes kreeg, leek er iets te veranderen. Stress, zorgen…? Geen idee, maar Egon voelde zijn hypo’s niet meer aankomen en zijn lichaam gaf ook geen duidelijke signalen meer. En zodra hij aangaf zich niet helemaal oké te voelen en voor de zekerheid ging meten, bleek zijn waarde soms al alarmerend laag te zijn. De signalen die kwamen, waren er ineens in alle hevigheid. Extreem misselijk, dus niet willen eten, soms erg opstandig of juist onbereikbaar.
Regelmatig belde ik 112 en zette ik een glucagoninjectie. En als ik iets eng vond, was dat het wel. Nadat zijn internist constateerde dat Egon hypo unaware was, kwam hij in aanmerking voor een glucosesensor. Voor ons was dit een uitkomst! Geen vingerprik meer maar piepjes die aangeven dat zijn bloedsuiker aan het stijgen of dalen is, ruim voordat hij in een erge hyper of hypo terechtkomt.
Ik ben inmiddels gewend aan het slaapritme. Maar ik sta nog altijd ‘aan’ ‘s nachts. Egon heeft dagelijks hypo’s en is een diepe slaper. Ik wacht al dommelend af of hij zelf reageert op de piepjes van de glucosesensor. Als dat zo is, blijf ik liggen en probeer ik verder te slapen. Duurt dit te lang, dan maak ik hem wakker. Half slapend volg ik dat proces, maar meestal kan ik daarna mijn slaap weer redelijk hervatten.
Regina Voorn (52) heeft een schoonvader, man en zoon met diabetes type 1
